بعد رفتن گوشواره ها، حاصل من کبودیه
روسریم روی سر دخترک یهودیه
از خیمه ها، همین که تو رفتی سفر منو زدن
نبودی چطوری پدر منو زدن
نبودی میان گذز منو زدن....
26محرم الحرام سال 1435 هجری قمری است و چند روز بیشتر تا پایان این ماه پر شرر و عاشق نمانده است. تمامی ملائک در غم دردانه ی خدا گریانند و این فرشته ی فطرس است که تمامی سلام ها را در زیارت عاشورا، سلام قبل از نماز و همه ی سلام هایی که از دل ساتع می شود را به اباعبدا... الحسین(ع) میرساند و او نیز خادمی خود را به ارباب سرجدا ابراز می کند. زمینیان دهه ی اول محرم را مخلصانه عزادار بوده اند و هرچه به عاشورا نزدیک می شدیم سیل عاشقان اهل بیت(ع) بیشتر می شد و مردم بی قرار تر از همیشه گویی که به دنبال گمشده ای هستند، به هیئات مذهبی پناه می آوردند و زیر خیمه ی سیاه حضرت مادر(س) با ارباب شان عشق بازی می کردند.
اما گذشت و کاروان به دهه ی دوم رسید و دیدیم که آن شور و اشتیاق دهه ی اول در مردم پدیدار نشد، آن آتشفشان چشم ها خشک شد و آن زخم تازه سر باز کرده در قلب ها التیام یافت.اما اگر بگوییم که در دهه ی دوم به مصیبت عظمایی رسیده ایم، سخن گزافی نگفته ایم. مصیبتی که امام زمان(عج) فرموده اند که در گریه بر این مصیبت، اگر اشک م تمام شد خون گریه خواهم کرد.(1) مصیبت اسارت ام المصائب، حضرت زینب کبری(س). اما دریغ که در محیط اطرافمان بیرق های عزا پایین آمد، پرچم های سیاه در چشمان مردم رنگ باخت و به جای صدای عزاداری،صدای تبل و دهل و تنبک در گوش ها طنین انداز شد! صدای هلهله و کف بلند شد بی آنکه یادمان بیافتد آن صدای کف و هلهله ای که هنگام زمین خوردن اباالفضل العباس(ع) به هوا رفت. حرمت ها شکسته شد و در مقابل چشمان صاحب عزا حضرت امام مهدی(عج) مصیبت های راه کاروان و امام سجاد(ع) و آن سه ساله به فراموشی سپرده شد. خیزرانی که به هوا رفت و بر بوسه گاه حضرت خاتم الانبیاء(ص) فرود آمد، دیده نشد و دوباره سرگرم زندگی خود شدیم، انگار نه انگار خانی آمده و خانی رفته است. البته با معرفتان آخرت بینی هستند که بی اعتنا به این بی حرمتی ها و بدون اینکه بر "من"شان تاثیری داشته باشد، با کاروان عشق به کوفه و شام و مدینه می روند. به یاد امام زمان شان هستند و فراموش نکردند که مهر تایید تمامی عزاداری ها و آن اشک چشم ها به دست صاحب عصر(عج) است، و نه تنها در ماه محرم، بلکه در ماه صفر و دیگر ماه ها نیز مانند یک عاشق دلخسته، گدای این خانه ی پر برکت می شوند و در همه ی کارهایشان توسل به این خانه را فراموش نمی کنند. باید گفت که ماه محرم را نباید به یک دهه ی اول که در اواخر آن هم به میعادگاه عشق نزدیک می شویم، محدود کرد. به یاد داشته باشیم که اربعینی نیز باقی است. مگر این نیست که در عزای مرگ شخصی از خانواده و فامیل، تا چهلمش جامه ی سیاه بر تن می کنیم؟ پس چرا در این مصیبتی که امام حسن(ع) فرمودند: لا یوم کیومک یا اباعبدا... (هیچ روزی روز تو نمی شود یا اباعبدا...)، همین که سه روز از شهادت سیدالشهدا(ع) می گذرد همچون رسانه ها رنگ عشق می بازیم و همه چیز فراموشمان می شود؟ این عشق باید همیشه در دل شیعیان شعله ور باشد و با هیچ آبی خاموش نشود.
ان شاءا...