بسم النور
معمولا اکثر قریب به اتفاق انسان ها برای قبول مسئولیت ها و یا انجام بهتر کارهای روزمره، تحصیل در دانشگاه و ... نیازمنده یک بوع وابستگی هستند. وابستگی که ذهن را متمرکز به آن تصمیم کند. به طور کلی نیازمند یک محبت بین خود و کار.
این قضیه در بحث ولایت نیز مستثنا نیست. رابطه ی پذیرش ولایت و محبت رابطه ای بسیار تنگاتنگ و نزدیکی ست به طوریکه پایه های ولایت، بدون وجود محبت سست شده و ممکن است مانند زمان امیرالمومنین(ع) این ولایت پذیری مردم، تبدیل به ولایت گریزی و بعد ها در زمان امام حسین بن علی(ع) تبدیل به ولایت ستیزی شود. دیروز ایتامی که مولا دست بر سرشان می کشید، امروز سر از تن پسر ش جدا کردند و به شکرانه آن روزه گرفتند.
در ابتدا انسان ممکن است به عنوان مثال امیرالمومنین(ع) را بر اساس فضایل آن حضرت دوست داشته باشد. آدمی مولا را چون فردی مقتدر، قدرتمند، زاهد، پارسا، با تقوا و صاحب بسیاری از فضایل معنوی می بیند، دوستش دارد. این محبت خوبی ست. اما می توان گفت که فقط خوب است! فایده ی این محبت زمینه سازی برای پذیرش ولایت حضرت است واگر این پذیرش را ممکن نسازد، به تنهایی ارزشی ندارد. پس از قبول ولایت محبتی عظیم در وجود انسان نسبت به ولی اش شکل می گیرد. این محبت ثانویه، محبتی بی نظیر و بی بدیل است. این حس به دلیل اینکه مولا، ولی جامعه هستند، پدیدار می شود. همین که ولایت دارند، در اوج محبت هستند. قبول ولایت، قبول خلیفه اللهی و قبول جانشینی حق بر زمین، انقلابی عظیم در آدمی به وجود می آورد. انقلابی بس تاثیر گذار بر زندگی انسان. این دو محبت مکمل یکدیگرند. به طوریکه اگر اولی نباشد، دومی شکل نمی گیرد و خود محبت اولیه نیز به تنهایی دردی را دوا نمی کند ولی هر دو باهم معجزه ها به پا می کنند. معجزه خیبر
